Motivatie Vera Boon voor Chili reis

De eerste 40MM in 1974 liep ik met een groep kabouters (scouting) in uniform en met de vlag voorop. Natuurlijk liepen we mee want dit festijn hoorde vanaf deze eerste keer bij het dorp.
Het was een feestelijke dag, bij iedere post gingen de schoenen en sokken uit en verkoelden we onze voeten in een bak water. Ook werden we verwend met snoepjes, drinken en de overheerlijke krentenbol van bakkerij de Vier Eenen.

De volgende jaren werd de motivatie om mee te lopen steeds groter. Met het jongerenkoor zongen we, vooral in de regio maar ook ver daarbuiten, Afrikaanse missen om de 40MM te promoten. De voorgangers waren meestal ontwikkelingswerkers uit Afrika die vol passie vertelden over hun werk met de mensen daar en de vaak zo moeilijke omstandigheden. “Ervaar maar eens door een dag te lopen wat de mensen daar iedere dag moeten ervaren, wees één dag solidair” was een regelmatig terugkerende opmerking van Kees Groenewoud, toen nog werkzaam in Uganda.

Natuurlijk is het sponsorgeld heel belangrijk, maar vooral aandacht hebben voor je medemens, voor mensen die minder bedeeld zijn, staat voorop. Vanuit deze gedachte meelopen met de 40MM is bij mij gaan horen en ik heb dan ook geen enkel jaar overgeslagen.

Ter gelegenheid van de vijfentwintigste 40MM ging er een groep WereldWijdWandelen in Kenia. Naderhand werd er een avond georganiseerd waarbij ook een film van deze jubileumdag werd vertoond. Bij de vraag of ik ook graag naar Kenia was gegaan heb ik enthousiast gereageerd.

Vijf jaar later, in 2003, kreeg ik de kans om mee te gaan naar Ghana. Dit was een explosie aan ervaringen: de warmte, de geuren, lange busreizen met veel stof, urenlange kerkdiensten met prachtige zang, wandelen in de hitte, een tropische regenbui, veel armoede en kinderen die bedelen, blije en dankbare mensen, slapen onder de sterrenhemel, een geit als welkomstgeschenk, scholen met strenge discipline en zeer weinig materiaal, ziekenhuizen waar het gebruikte verband wordt gewassen, het strand als openbaar toilet, bij pater Henk Koning op de veranda en zwemmen in de oceaan. Onvergetelijke ervaringen, het land niet als toerist bezoeken maar bekijken door de ogen van de mensen die er wonen.

Ook in 2008 bij de 35e 40MM was ik weer van de partij, met een groep van zeven mensen gingen we WereldWijdWandelen in Tanzania. Weer een explosie aan indrukken met veel overeenkomsten maar ook verschillen met de vorige reis. Kindertehuizen vol aids-wezen, de enige school en opleiding voor speciaal onderwijs in het land, een bevlogen vrijwilligster uit Nederland op de dovenschool, weer al die kleuren, geuren en de muziek, wandelen met zoveel kinderen in uniform op de maat van de drummer, het prachtige Masaai-gebied, back to basic door daar zelf een aantal dagen te leven zonder water en elektriciteit, zien hoeveel tijd het kost in primitieve omstandigheden een warme maaltijd te maken, een lange reis met een olielekkende bus en taxibusjes voor 8 personen waarin met veel proppen het dubbele aantal mensen makkelijk ingaan.

Maar ook altijd weer blije, trotse en dankbare mensen die laten zien hoe de bijdrage van de 40MM besteed is. Wat is er al veel bereikt op het gebied van aids-opvang, vooral voor kinderen en jongeren. Ook op het gebied van scholing van kansarme kinderen is er veel vooruitgang.. Zeker ook voor de dove jongeren bij de dovenschool, zij leren nu een vak en hebben zo een toekomst.

Ik heb het geluk om wederom een reis met een missie te maken: de 40MM wandelen in Chili en de projecten bezoeken die daar door Westfriese mensen zijn opgestart of nog worden begeleid. Veel contact zoeken met de plaatselijke bevolking en het land zien en beleven door hun ogen. Solidair zijn en aandacht hebben voor de medemens is nog steeds de motivatie, met dank aan Kees Groenewoud en al die andere vrijwilligers.